پاراگلایدر| لذت پرواز در آسمان

پرواز با پاراگلایدر یا پرش با پاراگلایدر یک ورزش تفریحی و رقابتی می باشد، که رویای دیرینه بشر را تحقق بخشیده می باشد. ورزش پاراگلايدينگ یک ورزش هوایی مهیج و جذاب می باشد كه هزاران نفر در سرتاسر جهان با آن به پرواز در آسمان درآمده و از آن لذت می‌برند. با ما همراه باشید تا با شرایط لازم، تجهیزات ضروری و جایگاه پرواز با پاراگلایدر آشنا شوید. در ادامه ما به آموزش پاراگلايدينگ و همچنین تفاوت پاراگلایدر با پاراموتور، کایت و چتربازی پرداخته‌‌ایم.

پرواز با پاراگلایدر (پاراگلایدینگ)

پاراگلایدینگ یا چتربال سواری یا یک ورزش تفریحی می باشد که در هنگام پرواز، خلبان آن، پروازی با ویژگی‌هایی مثل سبک وزنی و پرواز آزاد را به طور همزمان با یک چتربال  که در واقع نوعی بادپر می باشد تجربه می‌کند. باد موثرترین عنصر در پرواز پاراگلایدر می باشد.

پرواز می‌تواند به چند شکل ابتدا شود. در روش اول خلبان با سرعت در سمت مخالف باد می‌دود و چتر را پشت سر خود می‌کشد. برخورد باد به زیر چتر آن را به احتزاز درمی‌آورد و نهایتاً سبب به پرواز درآمدن خلبان می‌شود.

اگر باد شدیدتر باشد گاهی خلبان ابتدا در سمت مخالف می‌ایستد (به اصطلاح ریورز یا ضربدری گفته می‌شود) تا باد چتربال را از زمین سوا کند و سپس برگشته و ابتدا به دویدن می‌کند تا از زمین سوا شود. این روش‌ها معمولاً در نواحی کوهستانی انجام می‌شود تا خلبان بتواند از تفاوت ارتفاعش با زمین پست‌تر نیز برای تداوم مدت پرواز استفاده کند.

در روش دوم که معمولاً در نواحی پست استفاده می‌شود، خلبان به کمک یک وسیله دیگر کشیده می‌شود تا به ارتفاع مناسب برسد (معمولاً زیر ۳۰۰۰ پا) و بعد خود را از طنابی که توسط آن کشیده شده سوا می‌کند و مستقلاً پرواز می‌کند.

تجهيزات لازم برای پرواز با پاراگلایدینگ

پاراگلایدر: بال یا دستگاهی پرنده، در گروه هوانوردی فوق سبک می باشد. در مجموع دستگاهی پرنده برگرفته شده از چتر نجات که دارای ساختاری غیرثابت بوده و دستگاهی بدون موتور (فن) می باشد و در هنگام پرواز از نظر شکل ظاهری، هلالی شکل با قوصی رو به زمین می باشد.

وسیله ای پروازی آسان ولی با فلسفه از جنس نايلون نفوذناپذير هوا ساخته شده می باشد  (امكان گذشتن هوا از آن وجود ندارد) . وقتی از هوا پر می شود به بالی يكپارچه و جامد تبدیل می شود، شكل ايجاد شده تنها با فشار باد پابرجا می ماند.

پاراگلایدرهای امروزه مساحتی حدود 20 الی 30 متر مربع دارند. سلولهایی در لبه های حمله آنها قرار دارد که سبب شده هوا بین لایه رویین و لایه زیرین چتر بازداشتگاه شود و چتر شکل پروازی اصطلاحا (ایرفویل) به خود گیرد. پاراگلایدر توسط بندهای هدایت به راست و چپ فرماندهی میشود و شایستگی کم کردن و زیاد کردن سرعت خود را توسط این بندها دارد.

نسبت سرش پاراگلایدرهای امروزه حدودا یک به هشت و سرعت آن 50 الی 60 کیلومتر در ساعت می رسد. پیمودن مسا فت های 40 ، 50 کیلومتری جزو کارهای روزمره خلبانان پاراگلایدر به شمار می رود.

یکی از مهمترین ویژگیهای مهم سهولت استفاده از این بال در حمل و نقل آن می باشد بطوریکه سمت حاضر شدن خلبان برای پرواز یا همچنین جمع نمودن بال بعد از پروازی دلنشین، خود خلبان به تنهایی و بسادگی می تواند کلیه مراحل را انجام دهد. تمامی تجهيزات لازم برای پرواز (بال، نیمکت پرواز و چتركمكی) همگی در يك كوله پشتی جمع شده و ميتوان به هركجایی، آن را با خود برد.

دیگر تجهیزات ضروری: کلاه، رادیو بیسیم، لباس مخصوص پرواز، پوتین مناسب پرواز و دستکش

جایگاه پرواز با پاراگلایدر

جایگاه ابتدا پرواز این دستگاه، در شیب نوک قله کوه یا تپه هایی که دارای شیب صاف و بدون موانع همچون درخت بوده، می باشد. در صورتی که جایگاه ایستادن از قله کوه و جایگاه فرود به اندازه یک زمین فوتبال کوچک گسترده و صاف باشد برای ایمنی پرواز مناسبتر می باشد.

به مرور زمانه هر چه بیشتر به مهارت خلبان افزوده شود، می تواند در جایی که از وسعت کمتری برخوردار باشد، ابتدا به پرواز یا اقدام به فرود نماید. قبل از اینکه محلی برای سایت پرواز تایید شود باید فاکتورهای بسیاری را از جمله رویت بودن جایگاه فرود از قله کوه و بالعکس رویت بودن قله کوه از جایگاه فرود را دارا باشد.

آموزش پرواز با پاراگلایدر

• درابتدا ذکر این موضوع ضروری می باشد که ارائه این مطالب سمت دوستی و معرفی پاراگلایدر بوده و هنر پرواز با پاراگلایدر را باید تحت آموزش یک مربی کارآزموده مورد تایید مراجع قانونی کشور آموخت.

آموزش در ابتدا از زمین صاف، کلاس های تئوری و بعد شیب تعلیماتی انجام می شود و پس ازآنکه هنرجو مراحل اولیه را با بهره‌مندی طی کرد، می تواند به مراحل بعد راه پیدا کند.

ابتدا پرواز:

این دستگاه بدون نیاز به هواپیما یا بالگرد از منطقه صاف و بدون جلوگیر، با اعمالی که خلبان تحت نظارت یک مربی کارآزموده، بر روی آن انجام می دهد، قابل ایستادن از قله کوه می باشد. همچنين پارگلايدرها ميتوانند توسط ، خودرو و يا قايق موتوری مجهز به وينچ (دستگاه مخصوص کشنده) كشيده شده و به پرواز در آیند.

شخص پرنده، تحت آموزش یک مربی مجرب، چتر پاراگلایدر را همچون قالیچه، بر روی قله کوه پهن نموده و سپس نیمکت مخصوص آنرا را همچون جلیثقه بر بدن کرده و کمربندهای مخصوص آن را در جایگاه سینه و پاها بسته و استوار می کند و پس از آن بندهای حاصله از چتر را به جاهای مخصوص نیمکت وصل می نماید.

در صورتی که باد ملایم همچون نسیم از روبرو یعنی از سوی دشت بسوی قله کوه بوزد، هنرآموز در هنگام ابتدا به دویدن، ضمن بردن آن بر بالای سر خود، پس از زمانی كه از هوا پر شد و بالای سر او قرار گرفت، با دویدن خلبان در شیب کوه به سمت پایین و در مخالف سمت باد، قابل ایستادن از قله کوه می باشد و این همان عشق پرواز می باشد. خود را در نیمکت از جنس برزنت، بصورت نشسته قرار می دهد.

هدایت پاراگلایدر:

دستور های پاراگلایدر در قالب دو رقم طناب نازک زیاد استوار ، مجهز به جادستی حلقوی از جنس برزنت، بصورت عمودی در بالای شانه های خلبان قرار می گیرد و با ابتکاراتی که از سوی خلبان تحت نظارت مربی، برآنها داخل میشود، اعمالی همچون: ابتدا پرواز، فرود، چرخشها، کاهش یا افزایش سرعت ، مانورهای آکروبات و … انجام میشود.

پاراگلایدر نیز برای مواقع استراری همچون تندی ناگهانی باد یا بالعکس به نقطه صفر آمدن جریان نسیم های هوایی و …، برای پیش گیری از سقوط احتمالی، به چتر کمکی نجات مجهز بوده که در زیر نیمکت خلبان نصب می گردد و خلبان و خود دستگاه را از نابودی نجات می دهد.

فرود:

خلبان، پاراگلایدر را پس از پایان پروازی زیبا ، در منطقه ای صاف در کوهپایه و در مجاورت قله کوه که قبلا به عنوان فرودگاه پیش بینی شده می باشد ، در سمت مخالف باد به آرامی و با لذت زیاد از پرواز فرود می آورد .

ایمنی پرواز با پاراگلایدر

پاراگلایدر جزو امن ترین وسایل ورزشهای هوایی به شمار می رود. این ورزش موقعی خطرناک می شود که به شرایط ایمنی توجه کافی نگردد. پرواز پاک و لذت بخش پاراگلایدر باید توام با علم و مقدار زیادی تمرکزفکر باشد. آموزش درست و استفاده از تجهیزات پروازی درست یک باید می باشد.

بزرگترین ریسک پاراگلایدر، چتر پاراگلایدر نیست بلکه خود خلبان می باشد. اوست که توانایی خود را باید بداند. اوست که از هوایی که در آن می خواهد پرواز کند باید مطلع باشد. اوست که باید وسیله پروازی خود را درست انتخاب کند و اوست که باید بداند در شرایط خطرناک نباید پرواز کرد. پاراگلایدر را تنها می توان از یک مربی کار آزموده و تایید شده از مراجع قانونی کشور آموخت.

شرایط فردی لازم برای پرواز با پاراگلایدر

جوانان (دختران و پسران) از سن 14 سال قادر به ابتدا این ورزش هستند و برای افراد مسن محدودیت سنی وجود ندارد.

شرایط جسمانی پیچیده‎ای هم برای یاد دادن پاراگلایدر نیاز نیست. به اصطلاح هر که از بدنی سالم برخوردار می باشد می تواند پرواز کند.

همانند رانندگی با خودرو که نیازمند گواهینامه می باشد، پرواز پارا گلایدر نیز نیازمند گواهینامه خلبانی می باشد. ترتیب نوع گواهینامه ها که حاوی از مقدماتی، بی‌تجربه یا مستقل، متوسطه، پیشرفته، پرواز دو نفره و مربیگری می باشد.

کایت و پاراگلایدر

بدلایل شرایط یکسان پرواز این دو دستگاه همانند پرواز در یک نوع شرایط آب و هوایی، سایت های پرواز، استقبال مردم، رشد و همگانی شدن و … این دو دستگاه پرواز را بصورت مشترک در یک گروه قرار داده اند.

پاراگلايدرها سمت پرواز سُرشی طرح‌ریزی شده اند و دارای شرایط پرواز مشترک با کایت می باشند. شرایط پرواز هنگ گلایدرها و پاراگلایدرها تقریباً مشترک می باشد با این تفاوت که احتمالا بتوان گفت پرواز پاراگلاید، نوع پیشرفته پرواز هنگ گلایدرها (کایت) می باشد.

تفاوت پاراگلایدر با پاراموتور

در اغلب اوقات پاراموتور با پاراگلایدر اشتباه گرفته می شود در صورتی که دستگاهی که مجهز به موتور میکانیکی (فن) بوده، پاراموتور می باشد، در حالی که پاراگلایدر بدون موتور میکانیکی(فن) می باشد.

تفاوت پرواز با  پاراگلایدر و چتربازی

گاهی اوقات نیز چتر پاراگلایدر با چتر چتربازی سقوط آزاد ، اشتباه گرفته می شود. این نکته لازم به توضیح می باشد چتر پاراگلایدر هلالی شکل و بزرگی آن دو مساوی چتر سقوط آزاد بوده، در صورتی که چتر سقوط آزاد مستطیل شکل و چهار گوش می باشد.

چتر سقوط آزاد پس از پرش از هواپیما یا هلیکوپتر، ناگزیر بسرعت و بصورت مستقیم برای فرود اقدام می نماید در صورتیکه فلسفه پاراگلایدر، در گسترش هر چه بیشتر زمانه پرواز می باشد و رکوردهای چند ساعته رو به افزایش پرواز دستگاه، توسط خلبانان این شاخه، در سراسر جهان نشان بر آن دارد.

که پاراگلایدرها پرواز را در دوران مقدماتی از شیب ملایم کوه ها ابتدا می نمایند در حالی که چتربازان سقوط آزاد، در بخش فوق پیشرفته از پرتگاه های کوه ها، پرش ماجراجویانه انجام میدهند.

پرواز با پاراگلایدر در ایران

حدودا این ورزش از سال 1993 در ایران ابتدا به تلاش کرد. امروزه تقریبا در اکثر نقاط ایران پرواز با پاراگلایدر انجام می شود. همه ساله در نقاط مختلف ایران و جهان مسابقات و جشنوارهای گوناگون پاراگلایدر های رنگارنگ برگزار می شود.

امروزه کشورما در آموزش و روش عمليات با پاراگلايدر تجربه و دوستی زيادی پيدا كرده می باشد و مدارس و باشگاه های تخصصی و پیشه‌ای برای آموزش پرواز با پاراگلایدر دایر شده می باشد.

ورزش چترپری در ایران، زیر سریال‌ای از ورزش‌های هوایی می باشد. انجمن ورزش‌های هوایی ایران بعنوان متولی این ورزش در کشور زیر نظر فدراسیون انجمن‌های ورزشی تلاش می‌کند.